Data Loading...
อานีซ๊ะ นิทาน Flipbook PDF
อานีซ๊ะ นิทาน
122 Views
43 Downloads
FLIP PDF 770.95KB
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ บริ เวณทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ มี ครอบครัวมดฝูงเล็กอาศัยอยูร่ วมกันใต้โพรงดินขนาดกําลัง พอเหมาะ ซึ่ งข้าง ๆ โพรงดินนั้นคือขอนไม้เก่าที่ตกั๊ แตนเจ้า สําราญใช้พกั อาศัยเช่นกัน
ในช่วงฤดูร้อนที่ผลผลิตพืชพรรณงอกงามออกรวงมากมาย สมาชิกบ้านมด ทั้งหลายต่างขยันขันแข็งเก็บเกี่ยวพืชเหล่านั้นมาตุนไว้สาํ หรับหน้าหนาว ส่ วนเจ้า ตัก๊ แตนกลับเอาแต่เล่นดนตรี อย่างเพลิดเพลิน และแปลกใจว่าทําไมฝูงมดต้อง ขยันถึงเพียงนี้ เมื่อเห็นเช่นนั้นตัก๊ แตนจึงแวะไปสอบถาม
"ฝูงมดตัวน้ อยเอ๋ ย พวกเธอจะเร่ งทํางานเก็บพืชพรรณไปทําไมกันมากมาย" ตัก๊ แตนเอ่ย "ก็เก็บไว้ กนิ ตลอดฤดูหนาวน่ ะสิ " เสี ยงของมดซึ่งเป็ นหัวหน้าตอบกลับ พลางเก็บเกี่ยวพืชพรรณไปด้วย "โห ! ฤดูหนาวเลยหรือ อีกนานเลยนะ เพราะนี่กเ็ พิง่ จะเข้ าหน้ าร้ อนเอง" เจ้าตัก๊ แตนพูดด้วยนํ้าเสี ยงแปลกใจ "ก็เราเก็บเกีย่ วตอนนี้ ฤดูหนาวจะได้ มีอาหารกินอย่ างอุดมสมบูรณ์ แถม ได้ พกั ผ่ อนแบบเต็มที่ไงล่ ะ" หัวหน้ามดอธิบาย "แต่ เที่ยวเล่ นพักผ่ อนในฤดูร้อนก็สนุกไปอีกแบบนะ ทําไมจะต้ องรอถึง หน้ าหนาวด้ วย" เสี ยงตัก๊ แตนโต้กลับ "เอาเถอะ ฉันขอกลับบ้ านไปเล่ นดนตรี เต้ นรํา ก่ อนแล้ วกันนะ" ตัก๊ แตนเดินกลับไปอย่างสบายใจไม่เดือดร้อน ส่ วนฝูงมดก็ทาํ หน้าที่ ของตนอย่างแข็งขัน
เวลาผ่านไปไม่นานนัก ลมหนาวเย็นยะเยือกก็มาเยือน เป็ นสัญญาณเตือนว่า เข้าสู่ ฤดูหนาวแล้วนัน่ เอง ในขณะเดียวกันผลไม้พืชพรรณที่เคยงอกเงยต่างโรยรา จะหาอาหารมากินแทบไม่มี แต่ถึงอย่างไรฝูงมดก็ไม่เดือดร้อน เพราะพวกมัน เก็บตุนของกินไว้แล้วมากมาย
"ดีนะเนี่ยทีเ่ ราเก็บอาหารเอาไว้ เยอะแยะ คราวนีจ้ ะได้ กนิ แบบไม่ ต้องกลัวอด" มดตัวเล็กเอ่ยขึ้นมา "ใช่ ๆ ต้ องขอบคุณพวกเราจริง ๆ ทีข่ ยันขันแข็งอดทนทํางานทําให้ เรามีกนิ ในวันนี"้ หัวหน้ามดประกาศขอบคุณท่ามกลางความยินดีของมดทุกตัว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ! !... เสี ยงเคาะประตูหน้าโพรงมดดังขึ้น "สงสั ยมีแขกมาเยีย่ ม หรือเอาอาหารมาแลกเป็ นแน่ " มดตัวเล็กพูดแล้วเดินไปเปิ ดประตู
หน้าประตูน้ นั คือตัก๊ แตนเจ้าสําราญผูพ้ กั อาศัยอยูข่ า้ ง ๆ ที่เคยมี ท่าทางสดใสร่ าเริ ง แต่คราวนี้ ตัก๊ แตนกลับยืนก้มหน้าด้วยความหิ วโซ พอประตูเปิ ดจึงรี บเดินตรงมาหาหัวหน้ามดที่เคยสนทนาด้วยทันที "สวัสดีมดเอ๋ย ฉันหิวเหลือเกินไม่ ได้ กนิ อะไรมาหลายวัน พอจะมี อาหารแบ่ งฉันบ้ างไหม" ตัก๊ แตนขอร้อง "อะไรกัน บ้ านเธอไม่ มอี ะไรกินเลยหรือ ช่ วงฤดูร้อนผลผลิตออก จะอุดมสมบูรณ์ " หัวหน้ามดถามด้วยความสงสัย "ฉันมัวแต่ ย่งุ กับการเล่นดนตรีและเต้ นรํา เลยไม่ มเี วลามานั่ง ทํางานกักตุนอาหารไว้ กนิ อย่างเธอ" คําแก้ตวั ของตัก๊ แตน
"อะไรกัน ! นี่เธอไม่ ทาํ งานเลยเหรอ มัวแต่ เล่นดนตรีสนุกสนานเนี่ย นะ" หัวหน้ามดตวาด ด้านตัก๊ แตนก็ทาํ หน้าเจื่อนโดยไม่มีคาํ ตอบโต้ "ถ้ า เธอไม่ รู้จักแบ่ งเวลาเล่นกับเวลาทํางาน ฉันก็คงปันอาหารให้ เธอไม่ ได้ เจ้ า กลับไปเถอะ" พอสิ้ นคําพูดของหัวหน้ามด เจ้าตัก๊ แตนเลยเดินกลับบ้านไปแบบ หิ วโหย ส่ วนฝูงมดก็พกั ผ่อนแบบสําราญกับอาหารที่ตุนมาจากช่วงหน้า ร้อน
นิทานเรื่ องนี้ สอนให้รู้วา่ คนเราควรจะรู้จกั หน้าที่ของตัวเอง เวลาไหนควร ทํางาน เวลาไหนควรเล่น หากมัวแต่เล่นไม่ยอมทํางานเลย สักวันหนึ่งชีวติ อาจ เจอเรื่ องเดือดเนื้อร้อนใจจนหันไปพึ่งใครไม่ได้ เพราะเราไม่ยอมทํางานเพื่อหา เลี้ยงและลําแข้งบนของตนนัน่ เอง
ชื่อนางสาว อานีซะ๊ มะรอสะ ชั้น ม.6/2 เลขที่ 7 โรงเรียนจรรยาอิสลาม